.pl

Rozlewiska bobrów nie tylko mogą koegzystować z infrastrukturą człowieka. Mogą zwiększać odporność całego systemu przechwytując np. mikroplastik z opon i substancje ropopochodne trafiające z drogi do środowiska. Wielość siedlisk i mikroorganizmów bytujących w siedliskach bobrowych jest w stanie zneutralizować zanieczyszczenia. Bo są tam i strefy świetnie natlenione i beztlenowe. I strefy korzeniowe - jak w oczyszczalniach hydrobotanicznych. Tu nic nie "umiera". Tutaj ma szansę przechodzić przez kolejne etapy przerobu, utleniania i redukcji. I to bez żadnych inwestycji kapitałowych, dokumentacji i monitoringu.

Pozbywanie się takich sprzymierzeńców przez gatunek, który potrafi zbudować rakietę na Marsa i elektrownię atomową, jest totalnym idioctwem. Do dzieła, zwracajmy na to uwagę.

Cieszcie się tak piękną i kunsztowną konstrukcją bobrów powstałą na potoku Mszaniec w Michniowcu, w okolicy Bieszczad 😉

A tu fajnie widać dwa podejścia rozdzielone małym stanowiskiem bobrów z paroma tamami na małym potoku.

Po lewej zwyczajne. Właściciel robi. Mulczuje trawę i spala ropę. Zżyma się, że mokro i to przez bobry, pisze do RDOŚiu żeby coś z tym zrobił i bobry wywalił. Bo to ziemia, do której "przysługują dopłaty"! Mimo tego, że produktywność zerowa a cieszą się głównie nafciarze.

Po prawej rolnik, który rozumie, że to teren podmokły "od zawsze". Że zna tę ziemię od dzieciństwa. Że choćby się skichał to nic tu nie zrobi. Krowy nie chcą się paść bo grząsko. Krowy nie są głupie. Ciągnik nie wjedzie bo utonie. Rolnik odpuścił sobie już dawno mimo że to przecież jego. Ale wie, że nie wygra z grawitacją i geologią. Bo jeszcze nikt nie wygrał. Zostawiając jak jest świadczy usługi retencji, wiązania węgla, zwiększania bioróżnorodności i nic nie niszczy. Nie spala i nie ryczy. I do tego powinien dostać zachętę finansową.

Obecny system wsparcia właścicieli ziemskich jest postawiony na głowie. Do zmiany.

"W fabryce przyszłości będzie tylko dwóch pracowników: człowiek i pies. Człowiek będzie karmił psa, a pies pilnował, żeby człowiek nie dotykał żadnych urządzeń".

A tu rozwinięcie powiedzenia: zdjęcia przedstawiają pewne miejsce w Bieszczadach, gdzie gospodarzą bobry. Tak od 400 lat nic tu specjalnie się nie działo. Płynął sobie mikry potok, bo bobry były wybite, człowiek potrzebował mięsa, terenu dla krów, ogonów dla księży i zabawek dla dzieci zrobionych z kości bobra. Paręnaście lat temu pojawiły się bobry i naprawiły co było zepsute. Zrobiły piękny staw. Przybyły inne gatunki wychwalające bobry za to co zrobiły. Żaby, ryby, ptaki i tak dalej.

Później pojawiły się wilki. Zjadły wszystkie bobry. Staw opustoszał.

Po dwóch latach przywędrowały inne bobry. Naprawiły tamę i ogarnęły staw.

W czerwcu tego roku przyszła nawałnica i rozwaliła tamę. Bobry niespecjalnie się tym przejęły bo miały inne tamy. Wtedy pies powiedział: "nic tu człowieku nie dotykaj, czekaj". Zwłaszcza, że pies może wejść w muł i później śmierdzieć co jest mu miłe. Na żyznych pokładach zatrzymanych przez tamę zaczęła pojawiać się hipersoczysta zieleń traw. Przybyły ptaki, które uwielbiają brodzić w takich łachach i wynajdywać larwy.

A teraz bobry postanowiły odbudować tamę i znowu zrobić staw. Trawy pójdą precz, będzie co innego. Wszystko w przyrodzie to proces. My również. A bóbr jest królem i architektem przyszłości.

I o ile pies nas przypilnuje, to "wszystko będzie dobrze, Panie Bobrze! 🙂

Koniec.

"W fabryce przyszłości będzie tylko dwóch pracowników: człowiek i pies. Człowiek będzie karmił psa, a pies pilnował, żeby człowiek nie dotykał żadnych urządzeń".

A tu rozwinięcie powiedzenia: zdjęcia przedstawiają pewne miejsce w Bieszczadach, gdzie gospodarzą bobry. Tak od 400 lat nic tu specjalnie się nie działo. Płynął sobie mikry potok, bo bobry były wybite, człowiek potrzebował mięsa, terenu dla krów, ogonów dla księży i zabawek dla dzieci zrobionych z kości bobra. Paręnaście lat temu pojawiły się bobry i naprawiły co było zepsute. Zrobiły piękny staw. Przybyły inne gatunki wychwalające bobry za to co zrobiły. Żaby, ryby, ptaki i tak dalej.

Później pojawiły się wilki. Zjadły wszystkie bobry. Staw opustoszał.

Po dwóch latach przywędrowały inne bobry. Naprawiły tamę i ogarnęły staw.

W czerwcu tego roku przyszła nawałnica i rozwaliła tamę. Bobry niespecjalnie się tym przejęły bo miały inne tamy. Wtedy pies powiedział: "nic tu człowieku nie dotykaj, czekaj". Zwłaszcza, że pies może wejść w muł i później śmierdzieć co jest mu miłe. Na żyznych pokładach zatrzymanych przez tamę zaczęła pojawiać się hipersoczysta zieleń traw. Przybyły ptaki, które uwielbiają brodzić w takich łachach i wynajdywać larwy.

A teraz bobry postanowiły odbudować tamę i znowu zrobić staw. Trawy pójdą precz, będzie co innego. Wszystko w przyrodzie to proces. My również. A bóbr jest królem i architektem przyszłości.

I o ile pies nas przypilnuje, to "wszystko będzie dobrze, Panie Bobrze! 🙂

Koniec.

A ta kupa gałęzi to nie jakaś kupa gałęzi. To magazyn zimowy budowany przez bobry. Ścinają smaczne gałęzie i spławiają do miejsca położonego blisko wyjścia z nory albo żeremia. Czasem na górę wrzucą coś cięższego, żeby magazyn nie wypływał. Jak lód skuje powierzchnię stawu to będzie jak znalazł. Będzie można wypływać z nory, chapsnąć gałąź i ją spokojnie ogryźć z kory w komorze mieszkalnej.

A najlepsze jest to, że taki bóbr, poza spokojem, odrobiną błota i gałęziami nic nie chce za swoje usługi dla innych. Nie chce dopłat, nie chce zawieszenia ZUSu, refundacji ani rekompensaty za prąd. Nie chce osłon, zapomóg i tańszego paliwa. A robi swoje.