.pl

Bobry nie tylko zmieniają potoki, brzegi i roślinność. Zmieniają też ludzi! Tak o "Królu Bobrze" napisała pisarka Manuela Gretkowska:

"Do tej książki nie można nic dodać, oprócz zachwytu. Dowiedziałam się z niej niemal wszystkiego o bobrach, które od kilku lat są moimi najbliższymi, dyskretnymi sąsiadami. Andrzej Czech ujawnia ich tajemnice, udowadniając, że zastały Polskę melioracyjnie zdewastowaną, żeby zmienić ją w wodnie uregulowaną, o ile nie będziemy im przeszkadzać. Nie są jak ludzie czyniący ziemię sobie poddaną, tylko wilgotną, zachowując równowagę między suszą a powodzią. Książka stawiająca tamę regulowaniu i prześladowaniu przyrody."

Piękne 🙂

A teraz dzisiejsze ujęcie jednej z piękniejszych konstrukcji bobrów w Górach Słonnych (niedaleko Bieszczad). Za nią zaś konstrukcja służąca do siedzenia i strzelania do zwierząt... Przychodzą coś zjeść z obsadzonego dla nich poletka (po prawej).

Tylko znikomy odsetek stanowisk bobrowych wchodzi w konflikty z gospodarką człowieka. Na przykład to jest świetnie wpasowane i zachwyca kunsztem. Tama o wysokości ponad 3 metrów tworzy pokaźny zalew oddalony od drogi. Widać też precyzję w wyborze miejsca: bobry wykorzystały zwężenie cieku żeby się nie narobić. Kształt tamy też robi swoje: przekierowuje napór wody na boki, co ma znaczenie przy wezbraniach. Brawo.

A to bieszczadzkie mikroyellowstone. Tu jest wszystko: bobry zrobiły gąbkę i łapią wodę - odhaczone. Wilki - są. Jelenie - są. Tutaj przychodzą na świeżą trawę i smaczne zarośla i czasami napotykają na wilki. Wilki łatwiej je łapią bo jelenie mają słabą przyczepność na podmokłym gruncie. Załatwione. Kruki - wiadomo, lubią jak im jelenia z twardą skórą ktoś otworzy. Niedźwiedź też jest. Przychodzi na resztki po wilkach i się schłodzić w bajorze. Są też małe ptaszki, lisy i ptaki drapieżne. A, zimorodki. Zimorodki też są. Lubią siadać na tym patyku na środku i polować na rybki. Rybki też dzięki bobrom. Las też ma się nieźle. Świerki wszędzie giną a tutaj są.

Cały system działa idealnie.

A to minisystem oczyszczania wody. Olcha ścięta dawno temu przez bobry zatrzymuje i strąca zawiesiny, które przerobią bezkręgowce i mikroorganizmy. Tu nic nie jest zbędne, nie jest przeszkodą do usunięcia albo udrożnienia.

Mała rzecz a mega trwała: drewno olszy nie gnije w wodzie i tak trwa od lat, mimo przyborów i niedoborów wody. Pod spodem pływają bobry 🙂

I teraz to pomnóżcie przez setki w jednym stanowisku bobrów i przez miliony w wielu stanowiskach. I z minisystemu robi się megasystem.

I kto by pomyślał, że ta bieszczadzka tama na której stoi Ron ma 4 metry wysokości? To zresztą jedna z serii kilku konstrukcji codziennie doglądanych przez bobry jednej rodziny. Teraz wystarczy sobie policzyć ile energii na to przeznaczają. Na pływanie w lodowatej wodzie, kopanie w dnie, wydobywanie mułu i kamieni, wydobywanie darni, przycinanie gałęzi, utykanie, doszczelnianie i uklepywanie celem osiągnięcia szczelności. I tak co noc. Gdybyśmy chcieli zaprojektować i wdrożyć urządzenie, które by to ogarnęło to ponieślibyśmy sromotną porażkę.

A ten malowniczy bałagan wokół można trochę porównać do rafy koralowej. "Trochę" bo pewnie ją przebije. Walące się drzewa pod różnymi kątami, różne mikrośrodowiska o różnych warunkach wilgotności, zacienienia i temperatury to gratka dla setek innych gatunków. A zwiększenie szorstkości terenu zatrzymuje wodę tam gdzie pada, ogranicza suszę i powodzie oraz działa jak gigantyczny lokalny klimatyzator.